Izzy

Op 18-12-2020 bereikte ons het bericht dat Izzy van ons is heengegaan, hieronder een tekst geschreven door Linda

Izzy  14-6-2009  

         18-12-2020

Mijn lieve kleine Izzy, wat was je een unieke hond. Toen je nog een kleine pup was ging ik eigenlijk voor een grijze pup naar jouw nestje kijken. Een klein zwart bolletje bleef me echter achtervolgen wat ik ook deed. Toen ik je zag voelde ik meteen een klik en de keuze was snel gemaakt.

11,5 jaar hebben we letterlijk lief en leed gedeeld. Je was de rots in de branding voor Mykos en voor mij. Altijd stabiel en snel tevreden, met ook wel wat eigenaardigheden, zoals het alleen willen liggen op witte dekentjes

Zowel met Dino als met Mykos was je dikke maatjes en samen hebben jullie veel lol gehad, van samen racen en stoeien tot lekker tegen elkaar aan slapen en snurken. Het was duidelijk dat jij de koningin van Bunde was, vooral als je op de bank lag en Mykos en ik er graag bij wilden….

Je was altijd overal voor in, wandelen, agility samen op de bank liggen. Vooral samen vond je belangrijk, als je er maar bij mocht zijn. Je was altijd mijn blij ei.

Wat heb ik al die jaren van je genoten in alle opzichten, je was mijn allerbeste vriendin door dik en dun, als woorden tekort schoten wist jij precies hoe je er voor mij moest zijn of hoe je me weer aan het lachen kreeg. Al was het maar hoe je Mykos keer op keer voor de gek hield, zodat hij opstond van jouw favoriete plekje op de bank.

Bij Fun4All heb je vele vriendjes gekend. Spike en Goofy waren toch wel je favorieten en daarna Casje op wie je luidkeels schreeuwde van de andere kant van de bak. Iedere week samen met Odhi in het zand spelen. Wat zijn dat mooie herinneringen.

De tijd samen was veel te kort, en het afscheid kwam veel te snel. Van het ene op het andere moment moest ik de keuze maken om je te laten gaan en dat is iets wat veel pijn doet.

Ik zou een boek kunnen vullen met alle mooie herinneringen aan je. Ik hoop dat je nu weer lekker rondrent met Dino en Spike en dat we elkaar ooit weer zien.

Ik hou van je lieverd, Mykos en ik missen je.

Questa

Ons bereikte het treurige nieuws dat de laatste van de oprichtershonden niet meer onder ons is, Questa was er van het begin af aan bij.

hieronder een tekst geschreven door Lilian

Lieve Questa 21-8-2006

                      14-10-2020

Als pup van 4 weken kwamen we je voor het eerst knuffelen bij Harrie en Marijke in Groningen.

Zo klein nog, zo ontzettend lief. Als laatste geboren in een nest van 7 en als enig teefje en een teefje

uit dit nest zou naar Maastricht komen, naar ons. Met 8 weken kwam je bij ons thuis en je was lekker brutaal

maar wat was je een heerlijke pup die Zilver zo nu en dan graag uitdaagde. Niets was veilig voor je en zeker niet

als dat met eten te maken had, want eten cq kauwen….was je liefste bezigheid…

Niets was veilig en degene die dacht tijdens de training jouw wel even weg te houden bij een zogenaamde

voerbak kwam van een koude kermis thuis (He Linda hahaha).

Je knuffelde ontzettend graag en terwijl de jaren verstreken zagen we je langzaam ouder worden.

Je werd dover en je zag steeds minder maar je was verder in orde dus we vonden het goed zo. Ook werd je langzaam

dement en herkende ons op een gegeven moment niet echt meer en ook je reacties werden minder op alles.

De enige blije reactie die bleef was na het plasje buiten het besef dat je daarna eten kreeg en daarom al rennend, hetzij zigzaggend, naar huis ging…Al wist je op een gegeven moment niet meer waar dat was…Aan je reactie zagen we dat dat eten o zo

belangrijk bleef en dat was onze maatstaaf…Wij noemen dat een geluk als je dit mag meemaken.

Op het laatste komt er dan toch een periode van een paar dagen waarop we ineens afscheid van je moesten nemen ondanks we dit al een tijdje zagen aankomen. Je liet je eten opeens staan en bleef liggen. Een afspraak bij de dierenarts was die ochtend al gemaakt maar je ging met het uur achteruit. We hebben je die middag laten gaan op 14,5 jarige leeftijd.

Dankbaar voor al die jaren dat we jouw in ons midden mochten hebben

Questa, je was een geweldige hond en je hebt ons mooie herinneringen achter gelaten. Ga achter Zilver aan...je grote vriendin...

We zullen je nooit vergeten !

Chiyo,

15 december 2003 - 10 maart 2019

Helaas bereikte ons afgelopen week het bericht dat Chiyo is overleden. Namens de hele vereniging wensen wij de baasjes heel veel sterkte toe.
Onderstaand stuk is geschreven door Dominique:

Lieve Chiyo,

Ruim 15 jaar geleden kwam je in ons leven. Als pupje uit een nest van 5 rode reutjes. Het enige hondje dat zijn zwarte snoetje nog had. Je kwam als eerste mijn hand likken, het kon geen toeval zijn dat de fokster jou ook aan ons toebedacht had! Het was even spannend hoe Sakura zou reageren, maar ook dat bleek een goede match.

Je hebt ons leven verrijkt met je eerlijke, lieve karakter. Een rots in de branding, de altijd stabiele factor in de roedel. Je hebt geholpen als trainingsmaatje bij gedragsconsulten en met het coachen van mensen. Trots en zelfverzekerd stond je midden in een groep vreemde honden, ze hadden respect voor je.
Je was de grote vriend van Ruud.

Je straalde altijd tevredenheid uit en je hield van leuke dingen doen. Vakanties, uitstapjes, behendigheid en workshops. Als het maar samen was.

Na de dood van Sakura vorig jaar, was plots de levenslust uit je ogen verdwenen. Het hoefde allemaal niet meer zo. Plotseling begonnen de jaren te tellen.
Het is nu tijd om je te laten gaan. Je bent nu weer bij Sakura en Ingrid, je “mensenmoeder” die helaas ook niet meer op aarde is.

We houden van je en zullen je nooit vergeten. Fynn en Aiden zullen je missen.
Ren maar lekker met Sakura langs de duinrand, de zee houdt voor eeuwig herinneringen vast.

*15-12-2003
10-3-2019 

Spike

02 mei 2004- 05 december 2018

Na lang wikken en wegen en het nog even aankijken hebben we dan ook besloten om Spike zijn eeuwige rust te geven. Op 5 december 2018 is hij dan ook van ons heengegaan. Hij is maar liefs 14,5 jaar mogen worden. En voor een labrador is dat een behoorlijke leeftijd. Door Spike zijn we in aanraking gekomen met agility. In de beginperiode heeft hij vaak de clown uitgehangen en alleen door de bak heen gerend. Sommige van fun4all weten bij de woorden zwaluwen en eenden dan ook welke hond daarmee bedoeld wordt. En beginnen te lachen bij het woord schilderij.
In de hemel en in ons hart zal hij verder leven. Zoveel liefde heeft hij ons gegeven niet alleen door zijn bestaan maar zeker ook de mensen die we door zijn bestaan hebben mogen leren kennen. Dank hiervoor lieve Spike!!! Jij was een geweldige vriend die altijd vrolijk was als je ons zag, kwispelend en blij begroette je ons keer op keer. Wij zullen je nooit vergeten lieve vriend!!! In de toekomst als onze tijd gekomen is zullen we je vast en zeker komen opzoeken. Rust zacht lieverd.

Gr. Sandra en Walter

Sakura

23-07-2018

Helaas is ons net te oren gekomen dat er gisteren afscheid is genomen van Sakura.

Sakura is een hond die bij de oprichting van Fun4All erbij was.

Geschreven door Ruud:

Ons hertekind,

en dan komt de dag dat je een beslissing moet nemen waarvan je hoopt dat die nooit hoefde te nemen. GIsteren is Sakura ingeslapen op de leeftijd van 16 jaar en 11 maanden. En oh wat doet dat pijn! Zestien jaar lief, leed, soms wat ergernissen (die we maar snel vergeten) maar vooral haar persoonlijkheid gedeeld. Nu is ze niet meer en blijven leegte en mooie herinneringen aan haar achter. Rust zacht lieve Sakura!

Namens Fun4All wensen we Dominique en Ruud veel sterkte toe!

Dino

Dino, 25-02-2006/ 29-03-2018 

Geschreven door Linda:

De dag dat je in mijn leven kwam kan ik me herinneren alsof het een paar maanden geleden was. Die ontzettend schattige foto op internet, ik was meteen verliefd.
Ben nog nooit zo blij geweest als het moment dat mijn moeder instemde dat we naar je gingen kijken. Toen we je zagen was ook zij meteen om en werd je deel van ons gezin.

Mijn eerste hond en nog zoveel te leren en zoveel onwetendheid, daar maakte je dankbaar op je eigen manier gebruik van.
We besloten een puppycursus te gaan doen, want het was toch fijn als een hond luisterde… Daar kwam je clownsgedrag al tot uiting. Terwijl alle andere pups braaf oefeningen deden had jij hele andere plannen… Van het uitdagen van de andere pups tot het wegrennen met de voorbeeldhond.
Het bleek dat gehoorzaamheid niet helemaal je ding was. Als je een oefening 1x had gedaan vond je het niet nodig om die nog 10x te doen, dan verzon je zelf wel weer iets om te doen.

Ik zou een boek kunnen schrijven over alle streken die jij uithaalde… van springen op mijn moeders bed, tot haar buitensluiten als ze in de tuin was. Jouw gezang in de auto, want het duurde altijd te lang, tot je niet meer laten aanlijnen als je los was, staken in de regen of als we niet de route liepen die jij wilde. Je was uniek in je hele doen en laten, ontzettend sociaal maar net zo eigenzinnig en  ondeugend.

Maar een grote energieke hond moest die energie toch ergens kwijt en ik wou graag een sport met je samen beoefenen. Na een beetje rondkijken viel de keuze op agility.
Het bleek echter niet makkelijk om je aan te melden… Zodra gemeld werd dat je een AmStaff was kreeg ik te horen: “die willen we er niet bij die zijn gevaarlijk!” of groepen waren plotseling vol. Bij HCL destijds gaven ze ons wel een kansje.

Op naar de 1e agilityles ook hier deed je gewoon je eigen ding. Van krijsen aan de kant als je even moest wachten tot het rondrennen door de bak waarbij je hoopte dat de rest met je meekwam. Je liet hier iedereen meteen zien hoe sociaal je was en maakte net als ik vrienden voor het leven. Een aantal honden waren erg speciaal voor je. Vooral Chiyo en Pepper waren je maatjes, al ben je wel eens op ze gaan zitten zonder dat je dat merkte, zo was je dan ook wel weer.
Je hebt er op jouw manier, een laten we zeggen aparte agility carrière van gemaakt. Waar andere honden herinnerd werden om hun sportieve prestaties kende men jou vooral als een entertainment nummer. De Stafford die over het veld rende, buiten de ring rende en publiek en andere honden uitdaagde tot spel.
Ondanks de frustraties die je me soms kon geven kijk ik er nu met een grote glimlach op terug. Zo als alles deed je ook dit op je eigen manier… Regen dan liep je niet… had je die dag wel zin dan liet je zien dat je het best kon en won je een prijs. En zo was het altijd een verrassing wat je die dag voor me in petto had.

Toen je eenmaal overstapte naar de veteranen was je agility carrière snel ten einde. Er bleek dat je artrose had en het was beter om te stoppen, dit deden we dan ook.
In de jaren die hierop volgden genoot je van de wandelingen samen met Izzy en daarna ook met Mykos erbij met wie je eindeloos kon spelen, 2 clowns bij elkaar….
De laatste jaren kwamen er al wat aanpassingen. Hele grote wandelingen konden niet meer door je artrose maar dat mocht de pret niet drukken, je genoot net zoveel van kleinere wandelingen en kon nog steeds zwemmen, iets wat je ook graag deed…. Ook op jouw manier… zwemmen in een vieze sloot vond je prachtig… een schoon zwembad daar paste je voor…

Vorige week merkten we dat je niet meer goed at. Onderzoek wees uit dat je bloedarmoede had, veroorzaakt door een tumor op je lever. De diagnose leverkanker kwam heel hard aan. Er was helaas geen behandeling mogelijk en gezien het stadium van de kanker zou je snel heftige pijn gaan krijgen. Iets wat je niet verdiend had. Om je verder lijden te besparen hebben we besloten afscheid van je te nemen…
Je bent gegaan zoals je ook gekomen bent, bij mij op schoot ben je vredig ingeslapen.
Het ga je goed lieve Dinoke ik hou van je en zal je nooit vergeten.

Smokey

Smokey, 25-05-2001/21-08-2017

Een gezegende leeftijd. 16 jaar en 3 maanden maar het doet niet minder zeer.

We kregen Smokey op 8 jarige leeftijd en mocht zijn jaren bij ons gaan slijten. Smokey was graag bij zijn gezin en was graag thuis. 

Zijn ogen gingen als eerste achteruit en zodanig dat het veiliger was om te stoppen met agility en ook de oren gingen achteruit maar dat hoort bij het ouder worden...

Een aantal maanden geleden werd hij incontinent...Een test op blaasgruis en/of blaasontsteking liet zien dat er niks aan de hand was dus dachten we zelf aan dementie en achteruitgang van de sluitspier. Geen groot probleem vonden wij...Supplementen voor de sluitspier te verstevigen en uiteindelijk toch nog een hondenluier bleken een oplossing...Hij gaf immer aan dat hij moest maar soms waren wij te laat door omstandigheden...

Een aantal weken geleden bleef hij persen en moest steeds vaker plassen en bleef daarbij soms lang staan....Een echo gaf weer dat Smokey's blaas voor bijna 3 kwart was gevuld met kanker....Een agressieve vorm...Pijn zal hij er waarschijnlijk niet van hebben gehad, maar wel steeds weer die plasdrang...Om verder leed te voorkomen (want de kanker zou zijn blaas gaan vullen) en gezien zijn hoge leeftijd hebben we thuis afscheid genomen van Smokey...

De herinneringen blijven aan jouw

Met veel pijn in het hart maar met alle liefde....

 

Zilver

Zilver, 25-05-2001/06-11-2015

Ondanks dat Zilver woensdag 4 November nog opstond voor een operatie aan mamatumoren, bleef twijfel of we de operatie nog moesten doen. Hoe zou ze er uit komen en zou ze complicaties hebben...

De avond vóór de operatie kreeg Zilver een toeval,leek wel epileptisch. Door leeftijd ? Uitzaaiingen ? Nieuwe pijnstillers ?

Het blijft een vraag. Zilver kon in eerste instantie niet meer op haar benen staan en daarna was ze behoorlijk gedesoriënteerd. Met de nieuwe pijnstillers acuut gestopt en dan maar afwachten zo'n 30 tot 48 uur, maar de 2 dagen erna bleef ze in de rondte lopen en ging met haar hoofdje ergens tegen staan. Ook ging ze met haar lijfje ergens tussen staan, waarschijnlijk voor steun?

In de nachten af en toe die lege blik in de ogen en ik wist genoeg,we mochten haar zo niet verder laten gaan...Verbetering zagen we niet, ook niet nu dat de medicijnen uit haar systeem zouden moeten zijn...lag het hier wel aan ? 

We wilden niet allerlei dingen gaan uitproberen en Zilver onnodig laten lijden. We hebben haar vrijdagmorgen 6 November 2015 in alle rust laten gaan,met veel pijn in ons hart, maar dankbaar dat ze bijna 14,5 jaar bij ons mocht worden. Een lieve huishond, een geweldige agilityhond (met alle vrienden die ze ons bracht met deze sport !!! ) en geweldig met de kinderen...

Nooit meer: aan je vacht ruiken, je voelen, je knuffelen of je aan te spreken...Nooit meer borstelen, je blije altijd jonge blik...
Wat blijft zijn de vele mooie herinneringen.
Rust zacht meisje van ons !
Dank je voor al die fijne jaren !!!

 

Djuke

Djuke, 26-01-2013

Vandaag een droevig telefoontje van Rianne over Djuke.

Nadat Djuke niet lekker was de afgelopen week zijn ze met Djuke naar een dierenarts geweest. Na behandeling toch nog naar een kliniek gegaan alwaar Djuke goed werd onderzocht. Daar bleek Djuke kanker te hebben op een zodanige plek dat verdere behandeling niet mogelijk was. Rianne en Jan-Hinko hebben Djuke niet langer laten lijden en hebben hem laten inslapen.
Djuke werd 5 jaar.

We wensen Rianne en Jan-Hinko veel sterkte met dit plotselinge verlies. Djuke was de goedheid zelve en we zullen hem nooit vergeten.
Rust zacht, lieve Djuke

 

Moya

Moya, 24-07-2012

Vandaag bereikte ons het zeer droevige nieuws over Moya:

Mijn zwartje vriendje is er niet meer. Mijn trouwe kameraad, mijn alles............

Vorige week woensdag heeft hij zich behoorlijk geblesseerd met rennen, heeft een dag totaal niet kunnen lopen, en heel langzaam trok het iets bij. Hij kon alleen stappen niet meer rennen. Als hij wilde rennen was dat met een konijnen-huppeltje. Dus zijn heupen. En ik vreesde het ergste.

Vandaag heb ik ‘n foto laten maken en zijn heupen waren heel slecht. Zware HD. De koppen waren heel afgesleten en het kraakbeen was weg. 

Ondanks de pijn die hij moet hebben gehad wilde hij toch nog mee op de wandelingen. Maar veel kon hij niet meer.

Dit verklaard dan ook dat hij met de agility en op de hondenschool vaak niet vooruit te branden was. Maar dan denk je nog niet direct het ergste en denk je dat hij geen zin heeft op dat moment.

Het is heel bitter hem nu al te hebben moeten afgeven. Maar verder leven met veel pijn was ook geen optie. En verder was er ook geen remedie. De slijtage was te groot.

Samen zijn we ver gekomen en hebben veel liefde met elkaar gedeeld. 6 mooie jaren.
Het zij zo.

Met pijn in het hart................ Grtjs Syl
Wij wensen Sylvia veel sterkte met dit grote verlies,
want Moya zorgde voor een geheel nieuwe vriendenkring erbij
en zorgde voor veel leven in de brouwerij !
Hij werd 6 jaar.
We zullen hem allemaal missen...rust zacht jongen !